Thé Lau’s Platina Blues duurt 40 minuten en bestaat uit verschillende sferen en songs. Ik wist direct dat we de film in één shot moest draaien. Op die manier werd het nog meer één geheel, één verhaal, één nacht, misschien zelfs één droom.
Lang geleden zag ik de making of van de film The Russian Ark, een speelfilm gedraaid in een shot, waar meer dan anderhalf jaar voorbereiding aan voorafging om het mogelijk te maken. Zelfs met die wetenschap, moest en zou deze film in één shot gedraaid worden, het kon voor mij niet anders.
Eén shot is lastig en vraagt een heel andere concentratie van cast en crew dan een gemonteerde film. Daarnaast was er, gezien de situatie, heel weinig tijd om deze film uit te denken en voor te bereiden. Ook moesten we het maken met een extreem klein budget omdat er weinig tijd was om alle kosten gedekt te krijgen. Dus geen anderhalf jaar maar een snelkookpan-proces van drie maanden om van niets tot honderd te komen.
Ik besloot de film op te zetten als een beeldende theatershow, maar dan voor maar één oog, dat van de cameraman Richard van Oosterhout. Onze broedplaats werd de studio van beeldend kunstenaar en special effects-specialist Thierry van Raay. Met hem stelde ik een klein maar zeer professioneel team mede-beeldenmakers samen (David Louf, Saskia de Zee en Marco Broeders). Daarnaast vroegen we topdanser (Bastiaan Stoop – Het Nationale Ballet) en twee ervaren performers (Udo Akemann en Brigitte Defaix) erbij.
Ik werk zelden vanuit tekst. Ik begin altijd met een locatie en componeer daar beelden bij, die ik tot een eenheid maak. Dit werk gaat altijd volledig intuïtief. De tekst van Platina Blues is heel persoonlijk. Thé Lau zingt over zijn eigen ervaring – de angsten, dromen en hallucinaties van een man die een nacht in een ziekenhuis ligt. Luisterend naar zijn muziek ontstonden er associatieve beelden. Sommige moesten de emotie die de tekst opriep versterken, andere zich er juist tegen afzetten of een juxtapositie vormen. Deze beelden om te vormen tot volledige scènes was pas mogelijk na het vinden van de juiste locatie. Want voor een ONE SHOT-film is de omgeving cruciaal, daar je niet kan knippen bij een lelijke deur of een foute lichtinval.
Toen de basis van de scènes was bedacht gingen de kunstenaars aan het werk. Soms individueel, soms samen.
Collage van een eerste idee voor de dans van een leger patiënten met infuuspalen.
De uiteindelijke dans die David Louf (projectiekunstenaar) verder ontwikkelde met Bastiaan Stoop (danser en choreograaf).
De tekst en muziek vormden de leidraad – om de beelden juist te kunnen timen maakte ik een script waar tot op de seconde elk beeld, elke handeling of technische verandering wordt aangegeven. De rol van de opnameleider (Anne van Dongen) was in dit geval extreem belangrijk. Zij gaf iedereen van de cast en de crew alle cues, zodat die wisten wanneer ze wat moesten doen, maar ook tegelijkertijd de cameraploeg, zodat ook zij wisten waar ze waren in het 40 minuten durende shot. SCRIPT
We hadden één nacht om de film te draaien. We begonnen bij zonsondergang met een repetitie. Pas nu zag iedereen hoe het geheel precies in elkaar stak, hoe we van de ene scène naar de volgende zouden gaan en hoe het ritme van de scènes moest zijn. De afspraak was: je stopt nooit! Ook als er iets misgaat, ga je door. Bijvoorbeeld de cameraman stoot ergens tegenaan, of een acteur maakt een fout. Je corrigeert jezelf in de scène en gaat verder. Je mag als kijker voelen dat het live is. Fysiek was het heel zwaar voor de cameraman, die het hele shot een camera van 15 kilo moest dragen. Pas helemaal aan het eind van de opnamen kon hij hem neerleggen voor de allerlaatste scène, tijdens een 4 minuten durend tableau van anonieme mensen die in een ziekenhuiskamer stappen waar het gaat sneeuwen, terwijl ze bewegingloos de lens inkijken.
Collage van het idee voor de laatste scene.
Foto van Kris Dewitte van scene zoals in de film gedraaid.
Uiteindelijk draaiden we twee takes. De eerste take van 40 minuten was nog stroef en stram. Maar in de tweede vormden cast en crew een volmaakt harmonieuze eenheid. Als een grote dans op het prachtige muziekstuk Platina Blues bewogen we ons door de ruimtes, van kamer naar kamer, van scène naar scène, door gangen en zalen, drieëntwintig mensen 100% geconcentreerd. Dit herhalen was onmogelijk. Ik wist direct dat de tweede take de film werd.
Naderhand heb ik met de editor (Wouter Jansen) nog geprobeerd een stukje uit de eerste take in de tweede take te monteren. Maar daar hebben we van afgezien. Ik wilde de magie, de stroom, het live gevoel niet verliezen en dus neem ik de paar kleine foutjes in de tweede take voor lief. Per slot gaat het om de emotionele droom die Platina Blues heet.